خدايا...

هر گاه دلم رفت تا محبت کسي را به دل بگيرد،

تو او را خراب کردي،

خدايا، به هر که و به هرچه دل بستم،

تو دلم را شکستي،

عشق هر کسي را که به دل گرفتم،

تو قرار از من گرفتي،

هر کجا خواستم دل مضطرب و دردمندم را آرامش دهم،

در سايه اميدي، و به خاطر آرزويي،

براي دلم امنيتي به وجود آورم،

تو يکباره همه را برهم زدي،

و در طوفان هاي وحشتزاي حوادث رهايم کردي،

تا هيچ آرزويي در دل نپرورم

هيچ وقت آرامش و امنيتي در دل خود احساس نکنم…

تو اين چنين کردي تا به غير از تو محبوبي نگيرم

و به جز تو آرزويي نداشته باشم،

و جز تو به چيزي يا به کسي اميد نبندم،

و جز در سايه توکل به تو، آرامش و امنيت احساس نکنم…

خدايا ترا بر همه اين نعمتها شکر مي کنم.”

شهيد چمران