خدايا...
هر گاه دلم رفت تا محبت کسي را به دل بگيرد،
تو او را خراب کردي،
خدايا، به هر که و به هرچه دل بستم،
تو دلم را شکستي،
عشق هر کسي را که به دل گرفتم،
تو قرار از من گرفتي،
هر کجا خواستم دل مضطرب و دردمندم را آرامش دهم،
در سايه اميدي، و به خاطر آرزويي،
براي دلم امنيتي به وجود آورم،
تو يکباره همه را برهم زدي،
و در طوفان هاي وحشتزاي حوادث رهايم کردي،
تا هيچ آرزويي در دل نپرورم
هيچ وقت آرامش و امنيتي در دل خود احساس نکنم…
تو اين چنين کردي تا به غير از تو محبوبي نگيرم
و به جز تو آرزويي نداشته باشم،
و جز تو به چيزي يا به کسي اميد نبندم،
و جز در سايه توکل به تو، آرامش و امنيت احساس نکنم…
خدايا ترا بر همه اين نعمتها شکر مي کنم.”
شهيد چمران